My Sunset

لطفا لاگین کنید

آدیس عیسی قلیان ۱۳۹۱/۱۱/۱۵ ۲۲:۱۰:۱۱

پاسخ

کودکان کار..و زبانی که بواسطه دیدن در میان واژه های ناگفته خیسی شرمندگی را می تجربد..و غروب خورشیدی که صورت این کودک ^92^^34^بی کودکانه^92^^34^ را می نوازد..
و دستان کوچکی که تکیه گاهیست و خود نیازمند تکیه گاهی..غروبی که غروب درد نیست.و عکسی که چند لایگی آن به لایه های نگاه بیننده وصل است و بس

محمدرضا مومنی ۱۳۹۱/۱۱/۱۶ ۱۶:۵۵:۵۴

سپاس از حضور و متن زیبای شما.

نگاه ایرانی ۱۳۹۱/۱۱/۱۵ ۲۲:۳۳:۳۲

پاسخ

درود
واژگان هنری اینجا ندارند!
بگذارسکوت اختیارکنیم
دست مریزاد

محمدرضا مومنی ۱۳۹۱/۱۱/۱۶ ۱۶:۵۸:۰۹

ممنون بابت توقف و ناگفته ها ، که سکوت سرشار از ناگفته هاست .

حسین شیرزاد ۱۳۹۱/۱۱/۱۶ ۱۴:۵۵:۳۸

پاسخ

یک قاب تکان دهنده

محمدرضا مومنی ۱۳۹۱/۱۱/۱۶ ۱۶:۵۸:۳۰

سپاس جناب آقای شیرزاد.

محمد حیدریان ۱۳۹۱/۱۱/۱۶ ۱۹:۰۳:۴۸

پاسخ

مستندی قدرمتند که مرزهای هنر عکاسی ایران را گذرانیده و در سایتهای عکاسی خارج از ایران نیز خودنمایی کرده ....

محمدرضا مومنی ۱۳۹۱/۱۱/۱۷ ۰۷:۵۱:۲۳

ممنون جناب آقای حیدریان.

ابراهیم باختری بناب ۱۳۹۱/۱۱/۱۸ ۲۱:۱۷:۴۳

پاسخ

فقط میتونم بگم احسنت+++

محمدرضا مومنی ۱۳۹۱/۱۱/۱۸ ۲۱:۵۵:۵۰

سپاس دوست گرامی .

مجتبی عنایتی ۱۳۹۱/۱۱/۲۱ ۲۳:۵۱:۰۲

پاسخ

فوق العاده خوبه این عکس. مطمئنا عکسایی با این حال و هوا اگر سیاه سفید بشن بهتره اما تبریک میگم به حسن سلیقه تون که این عکس رو رنگی نگه داشتین، چرا که رنگی بودن این عکس با مفهوم و منظور شما که از عنوانتون معلومه فوق العاده متناسبه؛ رنگی این عکس مسلما از سیاه و سفیدش بهتر در اومده.
تبریک.

محمدرضا مومنی ۱۳۹۱/۱۱/۲۲ ۰۸:۲۵:۲۵

ممنون جناب اقای عنایتی.

علی اصغر علیمرادی ۱۳۹۱/۱۱/۲۲ ۲۰:۵۰:۳۳

پاسخ

نگاهش پر از حرفهای ناگفته است ...

محمدرضا مومنی ۱۳۹۱/۱۱/۲۲ ۲۱:۱۵:۱۵

سپاس دوست عزیز.