میگوئل ریو برانکو متولد 1946 فرزند دیپلمات­ها، دوران کودکی خود را در پرتغال، سوئیس، برزیل و ایالات متحده گذراند. او نقاش، عکاس و فیلمساز بوده است. اولین نمایشگاه نقاشی او در سال 1974 در برن، در حالی­که در سوئیس زندگی می­کرد، برگزار شد. دو سال بعد، او به نیویورک نقل­مکان کرد، جایی­که لیسانس هنر خود را دریافت کرد، به­نقاشی ادامه داد و یک دوره حرفه­ای یک ماهه را در موسسه عکاسی نیویورک گذراند. در سال 1978، او قبل از اینکه وارد حرفه عکاسی و فیلم شود، تحصیلات خود را در ریودوژانیرو، در مدرسه عالی توسعه صنعتی Escola Superior de Desenho Industrial، ادامه داد.

ریو برانکو وقتی شروع به عکاسی مستند کرد، عکاس مستقل و مدیر فیلمبرداری بود و خیلی زود به خاطر کیفیت چشم­گیر کار رنگی­اش مورد توجه قرار گرفت. در سال 1980، او به همکار Magnum Photos تبدیل شد. او شیفته مکان­هایی با تضاد شدید، در قدرت رنگها و نور­گرمسیری، برزیل را به اصلی­ترین منطقه اکتشاف خود تبدیل کرد. در سال 1985، او تلخ و شیرین برزیل Dulce Sudor Amargo را منتشر کرد، کتابی­که در آن بین جنبه­های حسی و حیاتی سالوادور­د باهیا Salvador da Bahia و جنبه تاریخی شهر، که در آن زمان (1979) محل زندگی روسپی­ها و حواشی آن بود، جریانی موازی ایجاد کرد. این یک مقاله در مورد مرگ و زندگی عناصر جامعه است، در مورد زخم­های به­جا مانده از زمان و زندگی. عکاس، جذابیت این مکان­های با کنتراست قوی بنیادی در قدرت رنگها و نور گرمسیری را با حساسیت تصویری خود نشان می­دهد.

وسواس ریو برانکو در مورد قدرت مادی تصاویر با ناکتا در سال 1996 ادامه پیدا کرد، کتابی که موضوع اختلاط انسان و حیوان را بررسی می­کرد، که نشان­دهنده فاصله گرفتن از رویکرد مستند بود. او این­کار را با پروژه­ای تصویری و شاعرانه انجام داد که با برخوردی شاد با شعر لوئیس کالافرته به نام انسداد شب Nuit Close، همکاری شد که برنده عکس Prix du Livre در آرل شد. کتاب خاموش، که در سال 1997 منتشر شد، تابلوهایی از اجسام و فضاهای متاثر از زمان را ارائه می­دهد. تنبلی با نور بیشتر می­شود و گوشت زخمی، پیری و مرگ کار را در رنگ­های خاکی و قرمز خون دنبال می­کند.

کتاب او بین چشم یا کویر Entre os Olhos o Deserto با استفاده از عکاسی و تصاویر ویدئویی استخراج شده از فیلم­های آزمایشی ریو برانکو، سیر تکاملی را به سمت یک فرم ترکیبی نشان می­دهد. به­طور مشابه، نمایشگاه­های او به­عنوان تأسیسات عمل می­کنند، مفهومی­که برای کار او بسیار مهم است، به­طوری­که - بدون نادیده­گرفتن اهمیت تصویر واحد - ایجاد گفتمان از طریق تصاویر، هدف نهایی است. ­عنوان آخرین کتاب و نمایشگاه او، لطفأ دولورPlaisir la douleur، آن­را تأیید می­کند.

گردآوری و ترجمه مجموعه کتابهای دیجیتال "بررسی زندگی و آثار عکاسان مگنوم" توسط کاربر گرامی سایت وانپیکس 1pix.ir  جناب آقای "محمود امیری" انجام شده.